Την ίδια ώρα είναι αλήθεια πως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν αισθάνεται τόσο άνετα καθώς καταρρίπτεται η στρατηγική επιλογή της «αριστερής παρένθεσης» και της προσμονής εξουσίας που επένδυσε η βάση και ενόψει της εντεινόμενης εσωστρέφειας για τους επόμενους 18 μήνες, οι αντιδράσεις του τύπου «να φύγουν», «δεν φοράνε παντελόνια», είναι «λιγούρια» κλπ μαρτυρούν απλώς ένα πολιτικό αδιέξοδο και μια ομολογία ιδιοκτησιακής αντίληψης της εξουσίας. Προφανώς θα περίμενε κανείς, καλύτερη προσπάθεια…Στο χώρο του κέντρου, παρά τις εξαντλητικές συζητήσεις, τις αμέτρητες τάσεις, κινήσεις και κόμματα που φτιάχνονται και διαλύονται σε χρόνο ρεκόρ, όλο αυτό το σκηνικό (που αρχίζει και θυμίζει όλο και περισσότερο τον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων χρόνων που τα κόμματα εξουσίας χλεύαζαν), δεν φαίνεται να προδιαθέτει για φως στην άκρη του τούνελ. Και δεν φαίνεται γιατί όλοι κατανοούν ότι η ΔΗΣΥ είναι, επί της ουσίας, στάσιμη αδυνατώντας, μάλλον οριστικά, να επωφεληθεί από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Μοιραία λοιπόν στις επόμενες εκλογές ο αριθμός των βουλευτών της δεν θα είναι πολύ διαφορετικός από το σημερινό και άρα μέσα στο συνωστισμό πρώην υπουργών και προβεβλημένων στελεχών που ερίζουν για την έκφραση του χώρου, τα έδρανα δεν φτάνουν για όλους...
Οι αντίπαλοι έχουν αρρυθμίες αλλά...
Υπάρχουν και αρκετοί στη ΝΔ που αισθάνονται άβολα με όσα συμβαίνουν ενώ παραδοσιακά στελέχη καθιστούν σαφές ότι ασφυκτιούν για το ακροδεξιό φορτίο που κομίζει η ρητορική και η υπερπροβολή του Αντιπροέδρου της ΝΔ από τις μιντιακές ναυαρχίδες της ηγεσίας, τον οποίο προφανώς η κυβέρνηση έχει επιλέξει ως «βολικό αντίπαλο». Μια ρητορική που ίσως συνέχει ένα κομμάτι της βάσης - το οποίο όμως είναι έτσι κι αλλιώς εκεί- και μάλλον απωθεί το κεντρώο ακροατήριο εμφατικά. Για παράδειγμα η τραγικά άστοχη αντίδραση στις χυδαιότητες του Κασιδιάρη απέναντι στο Ν. Δένδια, υπενθύμισαν τις αρρυθμίες που υπάρχουν. Αν σε αυτά προστεθούν και σοβαρά πολιτικά λάθη όπως αυτό έναντι του Ιβάν Σαββίδη που προκάλεσε αμηχανία, δείχνουν ότι π.χ. δεν είναι εύκολο να ταυτίζεσαι με το μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο που ήταν το βασικό πολιτικό σύνθημα που δαιμονοποίησε η ΝΔ για δεκαετίες και να κατηγορείς για «νέα διαπλοκή» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ταυτόχρονα εδραιώνεται απόλυτα η αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ένας από τους δύο πόλους εξουσίας του πολιτικού συστήματος και οι προσδοκίες ότι θα είχε συνθλιβεί στα μνημόνια δεν επιβεβαιώθηκαν, γιατί -πολύ απλά- ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κινήθηκαν σε αντίθετες κατευθύνσεις σε σχέση με τον ιδεολογικό αντίπαλο του καθορίζει την ύπαρξη του λεγόμενου «δημοκρατικού χώρου» ή της «Αντιδεξιάς» όπως ονομάστηκε κάποτε. Επιπρόσθετα όταν η ίδια η ΝΔ ενοχλείται από τη ρητορική της πτέρυγας του ΛΑΟΣ είναι μάλλον αυτοκτονικό για στελέχη του ΠΑΣΟΚ να ταυτίζονται με αυτήν.
Άπειροι, αδέξιοι αλλά αποτελεσματικοί;
Η κυβέρνηση παρακολουθεί μερικές φορές τους αντιπάλους να χαμογελούν με τα λάθη απειρίας ή την αδεξιότητα που μπορεί να αποτυπώνεται στο κυβερνητικό έργο, αλλά γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα οι «έμπειροι» αυτοί και πολυδιαφημισμένοι «εκσυγχρονιστές» και «μεταρρυθμιστές» δεν κατάφεραν ποτέ να διοικήσουν καλύτερα τη χώρα, ακόμη και στις πιο εύκολες εποχές. Το ερώτημα όμως είναι αν η Αριστερά ζήτησε την εξουσία για να αποδείξει ότι δεν υπολείπεται ή επειδή έχει κάποιο συγκεκριμένο πλάνο για μια πραγματική κοινωνική και πολιτική ανατροπή. Πολύ περισσότερο, το γεγονός ότι η αντιπολίτευση μοιάζει αδύναμη να εκμεταλλευτεί τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την ομόθυμη στήριξη του μιντιακού-επιχειρηματικού-τραπεζικού κατεστημένου, δεν σημαίνει ότι μπορεί να επαναπαύεται.
Αυτό που ζήτησαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και το περιμένουν ακόμη, είναι η αποφασιστικότητα να διαλύσει όσα στρεβλά οικοδόμησε ο παλαιοκομματισμός: την αναξιοκρατία, τα πελατειακά δίκτυα, τη διαπλοκή και τη διαφθορά με την οποία αναπαράγεται εδώ και αιώνες, να οικοδομήσει ξανά ένα κράτος κοινωνικό (όπου έχουν γίνει βήματα ομολογουμένως) ένα κράτος δικαίου. Και αυτή δεν είναι κάποια καινοφανής διαπίστωση καθώς ξέρουν υποστηρικτές και αντίπαλοι της κυβέρνησης ότι η κοινωνία περιμένει τομές στα ΜΜΕ, φρένο στην ασυδοσία των τραπεζών, φως στις σκονισμένες δικογραφίες πολιτικών και επιχειρηματιών. Αλλά δεν αρκούν οι προθέσεις και ήδη έχουν καταλάβει καλά οι κυβερνώντες ότι οι θεσμοί της χώρας, ανεξάρτητοι και μη, όσα συνιστούν κράτος και παρακράτος, συγκαλυμμένα ή –συχνότερα- απροκάλυπτα, αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε αλλαγή με αποτέλεσμα το πολιτικό κεφάλαιο να ξοδεύεται στην υλοποίηση των μνημονίων και όχι στις ρήξεις που στηρίζει η κοινωνία.
Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από ένα χρόνο, όταν έκλεινε η πρώτη αξιολόγηση, την κυβερνητική πλειοψηφία διακατείχε ένα συγκρατημένα πανηγυρικό κλίμα ότι ξεκινά η ανάκαμψη και η αλλαγή κλίματος, κάτι που δεν πραγματώθηκε στο βαθμό που είχε περιγραφεί. Πέρασε ένας χρόνος που η κυβέρνηση στροβιλίστηκε ανάμεσα στις τρικλοποδιές των διαφόρων εξουσιών και των δανειστών ενώ «έτρωγε ξύλο» επικοινωνιακά λόγω των συσχετισμών.
Αλλά επειδή υπάρχουν αρκετοί στην κυβέρνηση που έχουν δείξει να αντιλαμβάνονται τους συσχετισμούς ασυνήθιστα καλά για τα δεδομένα της Αριστεράς, είναι σαφές ότι σε μεγάλο βαθμό συνεχίζουν να κρατούν την τύχη στα χέρια τους…πηγή: http://enfo.gr Γιάννης Σιδηρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου